Voorwoord van de vertaler
Deze studie is van enorm grootbelang. Deze Bijbelstudie bewijst vanuit Historische boeken waar Apostel Paulus en Jozef zijn geweest om het evangelie te verkondigen. Precies zoals Jezus hun de opdracht gaf om enkel de verloren schapen van het Huis Israël op te zoeken, wordt vervuld door deze beide apostelen.
Kerken willen liever niet dat deze historische feiten onder ogen komen van ons volk! Kerken ontkennen of negeren gewoonweg deze geschiedenisfeiten. Terwijl kerken maar blijven beweren dat het evangelie ook aan kleurlingen verkondigd moet worden, bewijst deze studie juist aan wie het evangelie daadwerkelijk is bedoeld. Ik heb hier en daar wat aanpassingen gedaan omtrent het huidige koninklijkhuis. Omdat Sheldon Emry destijds nog niet wist dat het huidig koninklijkhuis van Engeland directe afstammelingen zijn van de joodse Rothschilds, heb ik daar een kleine aanpassing moeten doen. De rest van deze studie is accuraat en gebaseerd op geschiedenisfeiten.
Daarom is het ook belangrijk om de Bijbel naast oude geschiedenisboeken neer te leggen, zodat alle gebeurtenissen gecontroleerd kunnen worden. Veel geschiedenisboeken zijn door de joden in de ban gedaan om ons volk een verkeerde geschiedenis voor te schotelen.
Maar wat deze joden niet doorhebben is dat bepaalde mensen in het bezit zijn van bepaalde geschiedenisboeken wat stamt uit begin 1800. Ook wij zijn in het bezit van zeer oude geschiedenisboeken die je in de bibliotheken niet zult vinden. Het gaat om Engelse vertalingen die weer vertaald zijn vanuit het oude Griekse taal.
De kerken van tegenwoordig zijn niet meer bezig met het onderzoeken van de Bijbel en de geschiedenis ervan. Nee, terwijl kerken bezig zijn het evangelie te verkondigen aan honden, is het volk ondertussen in slaap gesust. Met het oog op de joden, menen de meeste kerkgangers dat dezen het uitverkoren volk zijn van God. Wat een grove misleiding! Kerkgangers worden lui gemaakt met het idee dat hun dominee de waarheid in pacht heeft. En omdat vele kerkgangers hun vertrouwen hebben gesetteld in hun dominee, wordt er geen eigen onderzoek meer gedaan.
Een dwaas is iemand die blind vertrouwen heeft in hun autoriteit, in dit geval de kerken. Maar laat dit duidelijk zijn, blind vertrouwen in autoriteit is de vijand van de waarheid. Je moet nooit je vertrouwen settelen in een systeem wat door mensen is opgezet. Nee, ons vertrouwen moet gebaseerd zijn op het Woord van God.
Ik hoop dat deze studie ten opbouw mag zijn voor mede gelovigen en dat het hen misschien uit de misleiding haalt. Want wat zegt de Bijbel? “Mijn volk gaat ten gronde door gebrek aan kennis”. Ons volk is letterlijk en figuurlijk ten onder gegaan omdat zij niet de juiste kennis bezitten en de misleiding geloven.
Hoofdstuk 1
Paulus de missionaris
Geschiedenis die we niet kennen
Op deze bladzijden gaat u enkele bewijzen lezen dat de apostel Paulus, Jozef van Arimathea, en anderen die onze Heer “in het vlees” hebben gekend, het Evangelie van Jezus Christus naar het westelijk deel van Europa en de Britse eilanden hebben gebracht, kort na de dood en opstanding van Jezus. Zij stichtten daar gemeenten en begonnen de prediking die West-Europa kerstende en de weg vrijmaakte voor Engeland en Ierland om de vroege christelijke en missionaire centra van de wereld te worden.
Veel van wat u in dit boekje zult lezen gaat over gebeurtenissen die plaatsvonden aan het begin van wat wij kennen als de “Christelijke” Godsdienst. Het gaat over mensen en leringen die letterlijk “de wereld op zijn kop zetten”, maar die in het moderne Amerika en Europa weinig bekend zijn.
Een bekende Amerikaan maakte onlangs de opmerking dat wij de best geïnformeerde mensen ter wereld zijn over de gebeurtenissen van de laatste 24 uur, maar heel weinig weten over de mensen en gebeurtenissen van duizend jaar geleden, of zelfs van een paar honderd jaar geleden. Deze korte geschiedenis van “onze” godsdienst in zijn vormende jaren wordt gepresenteerd met het hartelijke gebed dat u een zegen zult ontvangen door meer te weten over hen die het verhaal van Jezus naar ons ras hebben gedragen. Paulus plant een reis naar Spanje.
Paul plant reis naar Spanje
Aangezien Paulus een van de centrale figuren is in het verhaal van het vroege christendom, zullen we eerst enkele bekende feiten en data over hem vaststellen voordat we de anderen onder de loep nemen.
Halley’s Bible Handbook, uitgegeven door Zondervan Publishing Co, zegt op pagina 582 het volgende over Paulus nadat hij in obligaties naar Rome was gebracht: “Algemeen wordt aangenomen dat Paulus werd vrijgesproken, omstreeks 63 of 64 na Christus. Of hij doorging naar Spanje zoals hij van plan was (Romeinen 15:18) is niet bekend. De traditie suggereert van wel. Maar als hij dat deed, bleef hij niet lang. Het lijkt vrij zeker dat hij tussen 65 en 67 na Christus terug was in Griekenland en Klein-Azië, in welke periode hij de brieven aan Timotheüs en Titus schreef. Daarna werd hij, opnieuw gearresteerd, teruggebracht naar Rome en onthoofd rond 67 na Christus”.
Halley vermeldt Romeinen 15:28, waarin Paulus schrijft: “Wanneer ik dit dan gedaan heb en hun deze vrucht verzegeld heb, zal ik door u in Spanje komen.” Paulus schreef dit in de winter van 57-58 na Christus vanuit Korinthe, en uit zijn eigen hand blijkt duidelijk dat hij een reis naar Spanje plande. Halley, en andere moderne bronnen, zeggen alleen dat de “traditie” zegt dat Paulus doorging naar Spanje, maar Halley noemt geen bron voor de “traditie”, dus zal ik dat doen.
In de Turkse Archieven in Constantinopel bevindt zich een manuscript van “De Handelingen der Apostelen”. Het heeft één hoofdstuk meer dan het boek Handelingen in onze Engelse Bijbel en het wordt nooit genoemd door moderne kerkhistorici. Misschien negeren zij het omdat het niet alleen vertelt dat Paulus naar Spanje gaat, maar ook naar de Britse eilanden. Ik zal hier een paar verzen citeren, en daarna vindt u het hele “ontbrekende hoofdstuk” als bijlage.
Vers 4-6 van de Engelse vertaling luidt: “En niemand verhinderde Paulus, want hij had vrijmoedig van Jezus getuigd voor de tribunen en onder het volk, en zij namen de boot bij Ostium, en met een rustige wind, werden zij veilig in een haven van Spanje gebracht. En veel mensen werden verzameld uit de steden en dorpen en het heuvelland; want zij hadden gehoord van de bekering van de apostel en de vele wonderen die hij had verricht. En Paulus predikte met grote kracht in Spanje, en grote menigten geloofden en werden bekeerd, want zij bemerkten dat hij een apostel was die van God was gezonden.”
Paulus gaat naar Brittannië
Christus had Paulus gezegd: “Ik zal u tot de heidenen uitzenden” (Handelingen 22) en aan alle apostelen gezegd dat zij moesten getuigen “tot het uiterste der aarde”. (Handelingen 1:8). Dat dit ook gebieden buiten Griekenland en Rome omvatte, ligt voor de hand.
Reizen was toen niet het probleem dat het duizend jaar later zou zijn geweest. Het hele continent viel onder één regering, die van Rome. Een stelsel van wegen, beschermd door Romeinse soldaten, zorgde voor een veilige doorgang over land en Romeinse galjoenen patrouilleerden op de 1000 jaar oude zeeroutes tussen Rome, Spanje en de Bretonse eilanden. Wij, mensen van de 20e eeuw, vergeten dat reizen in Europa in 50 na Christus misschien wel net zo snel en comfortabel was als in de tijd van Luther, 1400 jaar later.
Dat Paulus het Woord naar Spanje bracht, dan naar Gallië, en verder naar Brittannië, wordt getuigd door vele vroege kerkhistorici. Omdat we de tijd die Paulus in Brittannië doorbracht niet jaar na jaar of per plaats kunnen nagaan, en omdat het niet nodig is dat te doen om zijn aanwezigheid daar te bewijzen, zal ik vroege kerkelijke bronnen citeren die het erover eens zijn dat hij daar was, en de tijd was kort na de kruisiging.
De vroege kerkvaders wisten dit
Bisschop Burgess schreef: “Van de reis van Paulus naar Brittannië hebben we het meest bevredigende bewijs dat een historische kwestie kan opbrengen.” Ditzelfde standpunt wordt herhaald in de geschriften van Baronius, Alford (rooms-katholiek historicus), aartsbisschoppen Parker en Ussher, en andere kerkelijke autoriteiten.
In 600 na Christus schreef Venantius Fortunatus over Brittannië als zijnde “geëvangeliseerd” door Paulus.
In 435 na Christus schreef Theodoretus: “Paulus, bevrijd uit zijn eerste gevangenschap in Rome, predikte het Evangelie aan de Britten en anderen in het Westen. Onze vissers en publieke mannen (de discipelen) hebben niet alleen de Romeinen en hun stamgenoten overgehaald om de Gekruisigde en Zijn wetten te erkennen, maar ook de Britten en de Cimbri (Cymry).”
Theodoretus schreef in zijn commentaar op 2 Timotheüs 4:6: “Toen Paulus door Festus op zijn beroep naar Rome werd gestuurd, reisde hij, nadat hij was vrijgesproken, naar Spanje, en breidde daarna zijn excursies uit naar andere landen en naar de eilanden die door de zee omringd waren.”. Dit kunnen alleen de Britse eilanden geweest zijn. Hier spreekt geen obscure geestelijke, maar de bisschop van Cyropolis en een deelnemer aan het Algemeen Concilie van Efeze in 431 na Christus en van Chalcedon in 451 na Christus, bestaande uit 600 bisschoppen.
Eusebius, bisschop van Caesarea, schreef in 320 na Christus: “De apostelen gingen voorbij de oceaan naar de eilanden die de Britse eilanden worden genoemd.” Clement van Rome (genoemd in Fil. 4:3) schreef een brief aan de kerk van Korinthe tussen 91 en 100 na Christus waarin hij verklaarde dat Paulus “naar het einde van het westen ging”.
“De kerk van Avalon, in Brittannië, is door niemand anders dan door de discipelen van onze Heer zelf gebouwd.” Publius Discipulus.
“De moederkerk van de Britse eilanden is de kerk in Insula Avallonia, door de Saksen Glastonbury genoemd.” Bisschop Ussher.
“Als we de oude auteurs mogen geloven, is de kerk van Glastonbury de oudste kerk ter wereld.” Bisschop Fuller.
“Het is zeker dat Brittannië het geloof ontving in het eerste tijdperk van de eerste bron van het Woord.” Sir Henry Spillman.
“Ik ken nauwelijks één auteur vanaf de tijd van de vaderen, die niet beweert dat Paulus, na zijn bevrijding, in West-Europa heeft gepredikt, Brittannië inbegrepen.” Capellus, in zijn geschiedenis van de Apostelen.