Voorwoord

Dit artikel omschrijft eigenlijk de oorsprong van de joden en het jodendom. Terwijl christenen tegenwoordig geloven dat de joden het uitverkoren volk van God zijn, laat de geschiedenis heel iets anders zien.

Om het idee te wekken bij de Westerse blanke naties dat de joden het uitverkoren volk van God zijn, heeft ervoor gezorgd dat deze joden veel financiële steun(onterecht) hebben gekregen van het Westen om zo hun eigen imperium op te kunnen bouwen. Alles wat de joden hebben opgebouwd is mogelijk gemaakt door de financiële steun van westerse natiën. Maar niemand die ooit door had dat de joden dit zouden gebruiken om zo de macht te kunnen krijgen over Westerse blanke natiën.

Het nadeel van misleiding is dat deze lijkt op de waarheid. Daarom dat ons volk in Noordwest Europa nooit het ware gezicht hebben gezien van de joden. Dit artikel legt uit in een korte opsomming wie en wat de joden werkelijk zijn. Dat joden steeds aanspraak proberen te maken op de zegen, die aan Jakob werd gegeven, is in onze tijd nog steeds duidelijk zichtbaar.

Wij leven in spannende tijden. Corona, het onteigenen van boeren, de oorlog in Oekraïne en ga zo maar door; het is allemaal door joden in werking gezet om het Westen te misleiden.

Alle negatieve gebeurtenissen in de geschiedenis zijn geen toevalligheden. Nee, het zijn gebeurtenissen die door de joden perfect in scene zijn gezet, op de juiste tijdstip en op de juiste plaats. Vergeet niet dat de joden meesters zijn in het regisseren van films. Dankzij deze kennis zijn vele gebeurtenissen in de geschiedenis door hun in scene gezet.

Dit artikel legt uit waar de joden werkelijk van afstammen. Hun identiteit zal in deze artikel bloot worden gelegd. Lang hebben de joden geprobeerd hun ware oorsprong te verbergen voor de wereld.

Denk je dat moslims onze vijanden zijn? Dit artikel legt haarfijn uit dat de joden, en hun rode communisme, de grootste vijand is van de mensheid. Joden gebruiken en misbruiken zelfs andere volkeren om het blanke ras(het ware Israël) te vernietigen.

De oorsprong van de Joden

Was Abraham een Jood?

Er wordt vaak beweerd dat Abraham de eerste Jood was. De Bijbel noemt Abraham echter nooit zo en dat heeft een goede reden. Het woord “Jood” is slechts de moderne Engelse samentrekking van het woord “Judahiet” of “Judeeër”. De vraag is dus niet echt of Abraham een Jood was of niet, maar eerder: WAS ABRAHAM EEN JUDAHITE? Dat wil zeggen, was Abraham van de stam van Juda? Kennelijk niet, want Abraham was 3 generaties vóór de stam van Juda.

Abraham was een Semiet (een afstammeling van Sem), en hij was ook een Hebreeër (een afstammeling van Heber, of Eber). Maar om te zeggen dat Abraham een Judahiet was, is te zeggen dat hij afstamde van zijn eigen achterkleinzoon! Dat is onmogelijk.

De nakomelingen van Juda (Heb., Yehudah) stonden bekend als Yehudim, wat “Judahieten” betekent. Het Nieuwe Testament, geschreven in het Grieks, gebruikt de term Ioudaioi, wat het best vertaald kan worden met “Judeeërs”.

Het is enigszins verwarrend dat bijna alle Bijbelvertalingen het woord “Jood” gebruiken in plaats van Judahiet of Judeeër. Maar als we eenmaal Judahiet of Judeeër leren lezen, wordt het onderscheid in de Bijbel tussen Hebreeërs, Israëlieten en “Joden” duidelijker. Maar laten we ons nu concentreren op de verschillende betekenissen van de bijbelse term “Judahiet.”

De Bijbel gebruikt het woord “Judahiet” op drie verschillende manieren: (1) iemand die van de stam Judah is in de raciale betekenis; (2) iemand die een burger is van de zuidelijke natie Judah, inclusief de stammen Benjamin en Levi; het kan zelfs Kanaänieten en Edomieten omvatten die burgers van Judah zijn; (3) iemand die een volgeling is van de religie van Judah zoals die door Mozes en de profeten is gegeven.

Dit gebruik wordt gevonden in Esther 8:17 en Romeinen 2:28, 29.

De Edomitische connectie

Het volk Juda, bestaande uit de Israëlitische stammen Juda, Benjamin en Levi, werd 600 jaar voor Christus veroverd en gedeporteerd naar Babylonië. Na een 70-jarige gevangenschap keerden ongeveer 50.000 van hen terug om Jeruzalem te herbouwen. Ezra en Nehemia hadden het beiden moeilijk om te voorkomen dat zij zich vermengden met de heidenen die zich tijdens hun afwezigheid in Palestina hadden gevestigd. Vaak moesten zij hervormingen doorvoeren om het volk en zelfs de priesters te zuiveren van deze onwettige huwelijksrelaties. (Zie Ezra 2:62; 9:1,2; Nehemia 7:64; 12:23-30)

Ongeveer anderhalve eeuw later, toen Alexander de Grote de bekende wereld veroverde en zijn Griekse rijk vestigde, begon de Griekse taal de dominante taal van de wereld te worden. Het duurde niet lang voordat de Hebreeuwse term Jehoeda (“Judahiet”) werd vervangen door de Griekse term Ioudaioi (“Judeeërs”). Dit is de reden waarom het Nieuwe Testament (geschreven in het Grieks) spreekt van Judeeërs in plaats van Judahieten. Beide termen hebben echter ruwweg dezelfde betekenis.

Tussen de tijd van Nehemia en de geboorte van Christus nam het probleem van het intermigratie toe. Het hoogtepunt van het probleem kwam ongeveer anderhalve eeuw voor de geboorte van Christus, toen de Judeeër, Johannes Hyrcanus, de heidense steden in Palestina veroverde en de Kanaänieten dwong Judeeërs (“Joden”) te worden. Josephus, de Judeese geschiedschrijver, schreef hierover in ongeveer 95 na Christus:

Hyrcanus nam ook Dora en Marissa in, steden van Idumea (Griekse vorm van Edom), en onderwierp alle Idumeeërs; en hij stond hun toe in dat land te blijven, als zij zich zouden laten besnijden en zich zouden houden aan de wetten van de Judeeërs; . En zij wilden zo graag in het land van hun voorvaderen blijven, dat zij zich onderwierpen aan de besnijdenis en de rest van de Judeese leefwijze; daarom overkwam hun dit, dat zij voortaan geen andere dan Judeeërs meer waren (Antiq, Bk. 13, ch. 9, par. 1).

Een voetnoot in Josephus citeert Ammonius, een oude grammaticus, die verder zegt:
De Judeeërs zijn van nature en vanaf het begin Judeeërs, terwijl de Idumeeërs vanaf het begin geen Judeeërs waren, maar Feniciërs en Syriërs; maar toen zij naderhand door de Judeeërs werden onderworpen en gedwongen werden zich te laten besnijden en zich te verenigen tot één natie, en onderworpen te zijn aan dezelfde wetten, werden zij Judeeërs genoemd.

Dezelfde voetnoot citeert ook Dio, de oude geschiedschrijver:

Dat land wordt ook Judea genoemd, en het volk Judeeërs; en deze naam wordt ook gegeven aan zovelen die hun godsdienst omhelzen, hoewel van andere naties.

Josephus vervolgt zijn geschiedenis van hoe de Judahieten de Edomieten en Kanaänieten inlijfden met een geschiedenis van de zoon van Hyrcanus, genaamd Aristobulus:

Hij werd een liefhebber van de Grieken genoemd; en hij had zijn eigen land vele voordelen verleend, en hij voerde oorlog tegen Iturea, en voegde een groot deel ervan bij Judea, en hij dwong de inwoners ervan, als zij in dat land wilden blijven, zich te laten besnijden, en te leven volgens de Judeese wetten (Jos., Antiq., Bk. 13, ch. 11, par. 3).

In deze tijd waren de Judeeërs in het bezit van de volgende steden die hadden toebehoord aan de Syriërs, Idumeeërs en Phoeniciërs: (Hier somt hij 23 niet-Israëlitische steden op); welke laatste (stad) zij volkomen verwoestten, omdat de inwoners het niet wilden verdragen hun godsdienstige riten te veranderen voor die welke eigen waren aan de Judeeërs. De Judeeërs bezaten ook andere van de voornaamste steden van Syrië, die verwoest waren (Jos., Antiq., Bk. 13, ch. 15, par. 4).

Dit alles vond plaats ten minste een eeuw vóór Christus. Het is dus duidelijk dat ten tijde van de geboorte van Christus een groot deel van de mensen in Judea Kanaänieten en Edomieten van ras waren, hoewel zij Judeeërs waren door godsdienst en staatsburgerschap. Zelfs de heersende dynastie van de Herodes waren Edomieten. Josephus spreekt over “Herodes, die niet meer was dan een particulier man, en een Idumees, d.w.z. een half-Judeeër” (Antiq., Bk. 14, ch, 15, par. 2).

Dienovereenkomstig beschouwt Josephus hem altijd als een Idumees, hoewel hij zegt dat zijn vader Antipater van hetzelfde volk was als de Judeeërs, en een Judeeër van geboorte, zoals inderdaad alle proselieten van gerechtigheid als de Idumeeërs, in de tijd beschouwd werden als hetzelfde volk als de Judeeërs.

De Joodse Encyclopedie, uitgave 1925, Vol.

5, blz. 41, zegt: “EDOM IS HET MODERNE JODENDOM.”

De Esau-Edomitische natie (“Idumea”) hield op te bestaan als een afzonderlijke natie op dit punt in de geschiedenis. En toch is de Bijbel duidelijk dat Edom de vijand van Israël zou zijn in de laatste dagen. Hoe zouden deze profetieën vervuld kunnen worden, als er geen Edomieten meer in de wereld zijn? Er is slechts één volk in de wereld dat voorouderlijke banden met Edom kan aantonen, en de Joden zelf maken aanspraak op die dubieuze onderscheiding.

De Joden hebben dus de materialistische en antichristelijke houding aangenomen die de vader van de Edomieten, Ezau, kenmerkte. Als oordeel voor hun zonden, waaronder die van de kruisiging van Christus, wierp God hen in 70 na Christus uit Palestina, waarna zij naar Noord-Afrika en Spanje vluchtten. We vinden wat er met hen gebeurde in The American People’s Encyclopedia voor 1954, blz. 15-492, onder “De Joden.”

Na hun verspreiding verspreidden velen zich over Noord-Afrika naar Spanje en bekeerden tijdens deze beweging veel van de Berberstammen tot het Jodendom.

Dit had weinig effect op het fysieke type, omdat de meeste Berbers ook van mediterrane afkomst waren. Het deel dat naar Spanje en later naar het noorden trok, bereikte aanzienlijke rijkdom en prestige en werd bekend als Sefardim Joden.
Er zijn twee grote rassentakken van het moderne Jodendom: de Sefardische Joden in West-Europa en de Asjkenazische Joden in Oost-Europa. Tot nu toe hebben wij ons alleen beziggehouden met de Sefardische Joden, en ter afsluiting kunnen wij zeggen dat volgens historici de Sefardische tak van het moderne Jodendom een mengsel is van Judees bloed met dat van Edom, Syrië, Kanaän, Phoenicië en Noord-Afrika.

De Asjkenazim

In onze studie naar de oorsprong van deze Oost Europese tak van het wereldjodendom, zullen wij het aan de historici overlaten om het verhaal te vertellen. De geschiedenis van de Asjkenazische Joden is vandaag de dag vrijwel onbekend, ondanks het feit dat er alleen al in de openbare bibliotheek van New York 327 boeken zijn die deze geschiedenis behandelen – naast de Joodse Encyclopedie. Het is het verhaal van de Khazaren en hun bekering tot het Jodendom:

In het jaar 740 werden de Khazaren officieel bekeerd tot het Jodendom. Een eeuw later werden zij verpletterd door de binnenkomende Slavisch-sprekende volkeren en werden zij verspreid over Midden-Europa waar zij bekend werden als Joden. Van deze groep stammen de meeste Duitse en Poolse Joden af, en zij maken ook een aanzienlijk deel uit van de bevolking die thans in Amerika wordt aangetroffen. De term Asjkenaziem wordt toegepast op deze rondhoofdige, donker getinte groep. (The American People’s Encyclopedia, 1954, blz. 15-492).

In de jaren 1960 werd het aantal Sefardim geschat op 500.000. De Asjkenazim telden in dezelfde periode ongeveer elf miljoen. In het gewone spraakgebruik is Jood dus praktisch synoniem met Asjkenazische Jood (Arthur Koestler, The Thirteenth Tribe, blz. 181).

Dat de Khazaren de lijnrechte voorouders zijn van het Oost-Europese Jodendom is een historisch feit. Joodse historici en religieuze leerboeken erkennen het feit, hoewel de propagandisten van het Joodse nationalisme het bagatelliseren als pro-Arabische propaganda (Alfred Lilienthal, What Price Israel, p. 222).

Chazaren: een volk van Turkse afkomst waarvan het leven en de geschiedenis verweven zijn met het allereerste begin van de geschiedenis van de Joden in Rusland (Joodse Encyclopedie, 3e editie, 1925).

We zien dus dat de Joden zelf zich terdege bewust zijn van de Khazaarse oorsprong van het Oost-Europese Jodendom. Maar wie waren de Khazaren? Waar kwamen zij vandaan? Nogmaals, we zullen het aan Joodse historici overlaten om onze vragen te beantwoorden:

De Khazaren waren geen “Semieten.” Zij waren een Aziatisch-Mongoolse natie. Zij worden door moderne antropologen geclassificeerd als Turco-Finnen van ras (Dr. Benjamin Freedman, Feiten zijn feiten, blz. 41).

KAZAREN: Een Mongools volk dat het Jodendom omarmde en bloeide van de 8ste tot de 10de eeuw in het gebied dat zich uitstrekt tussen de Don en de Wolga en de oevers van de Zwarte Zee, de Kaspische Zee en de Zee van Azov. Het verhaal van het bestaan van dergelijke bekeerlingen tot het Jodendom bereikte de Joodse staatsman Hasdai ibn Shaprut van Cordova in de 10e eeuw. Naar aanleiding daarvan schreef Shaprut een brief die uiteindelijk werd ontvangen door Jozef, koning van de Khazaren… In zijn antwoord gaf koning Jozef een gedetailleerd verslag van de geschiedenis van het koninkrijk van de Khazaren… (The New Jewish Encyclopedia, 1962).

Jozef gaat dan verder met het geven van een genealogie van zijn volk. Hoewel hij een felle Joodse nationalist is, die er trots op is de “Scepter van Juda” te zwaaien, kan en wil hij voor hen geen Semitische afstamming claimen; hij herleidt hun afkomst niet tot Sem, maar tot Noachs derde zoon, Jafeth; of nauwkeuriger gezegd tot Jafeths kleinzoon, Togarma, de stamvader van alle Turkse stammen. “Wij hebben in de familieregisters van onze vaderen gevonden,” beweert Jozef stoutmoedig, “dat Togarma tien zonen had, en de namen van hun nakomelingen zijn als volgt: Oeigoer, Dursoe, Avaren, Hunnen, Basilië, Tarniakh, Khazaren, Zagora, Bulgaren, Sabir. Wij zijn de zonen van Khazar, de zevende…” (Arthur Koestler, The Thirteenth Tribe, p. 72).

Omwille van de pikantheid moet worden vermeld dat het Asjkenaz van de Bijbel verwijst naar een volk dat ergens in de buurt van de berg Ararat en Armenië woonde. De naam komt voor in Genesis 10:3 en 1 Kronieken 1:6 als een van de zonen van Gomer, die een zoon was van Jafeth. Asjkenaz is ook een broer van Togarma (en een neef van Magog), die de Khazaren, volgens koning Jozef, als hun stamvader aanspraken (Ibid., p. 181).

Zo zien we dat de Khazaren zelf beweerden dat hun voorouders afkomstig waren van de kleinzoon van Jafeth, Togarma, de broer van Ashkenaz. Strikt genomen hebben de Asjkenazische Joden dus een verkeerde naam, want zij stammen niet rechtstreeks af van Asjkenaz, maar van zijn broer. Dit doet er voor ons in deze studie echter weinig toe, zolang we maar erkennen dat negen tiende van het huidige wereldjodendom uit Togarma komt, en niet uit Israël. De Bijbel zegt in Gen. 10:1-3:

Dit nu zijn de geslachten der zonen van Noach: Sem, Cham en Jafeth; en hun werden zonen geboren na den zondvloed. De zonen van Jafeth: Gomer, en Magog, en Madai, en Javan, en Tubal, en Meshech, en Tiras. En de zonen van Gomer: Ashkenaz en Riphath en Togarma.

Gog en Magog in het hedendaagse Jodendom

Zoals Arthur Koestler al eerder opmerkte, was Togarma een neef van Magog. Hier begint de plot zich te verdikken, want de meeste studenten van Bijbelprofetie zullen die naam onmiddellijk herkennen van het lezen van Ezechiël 38 en 39. In deze passage worden Togarma, Magog, Meshech en Tubal allemaal genoemd in verband met de grote eindtijd invasie van het land Israël. Zij worden afgebeeld als Veroveraars, niet als Israëlieten. De identificatie van de Joodse Khazaren met Gog en Magog is al heel oud. Koestler schrijft op pagina 81:

Ergens vóór 864 schreef de Westfaalse monnik, Christian Druthmar van Aquitanië, een Latijns traktaat Expositio in Evangelium Mattei, waarin hij meldt dat “er onder de hemel mensen bestaan in streken waar geen christenen te vinden zijn, die Gog en Magog heten en Hunnen zijn; onder hen is er een, die de Gazari (Khazaren) wordt genoemd, die besneden zijn en het Jodendom in zijn geheel in acht nemen.” Deze opmerking komt voor in verband met Mattheüs 24:14, dat er kennelijk niets mee te maken heeft, en er wordt niets meer over gehoord.

Koestler gaat verder met het verhaal van Ibn Fadlan, een Arabische reiziger die Gazaria (de Khazaren) bezocht in 922 na Christus, en zijn verslag van zijn reis afsluit met deze woorden:

De Khazaren en hun koning zijn allemaal Joden. De Bulgaren en al hun buren zijn aan hem onderworpen. Zij behandelen hem met aanbiddende gehoorzaamheid. Sommigen zijn van mening dat Gog en Magog de Khazaren zijn (p. 46).

Er is ook bewijs voor een Edomitische connectie met de Khazaren. De Joodse Encyclopedie zegt, in een commentaar op de brief die Hasdai ibn Shaprut schreef aan koning Jozef: “In deze brief spreekt Hasdai over de traditie volgens welke de Chazaren eens in de buurt van het Seir (Serir) gebergte woonden.” De Bijbel identificeert de Edomieten als woonachtig op de berg Seir in Genesis 36:8, “Zo woonde Esau op de berg Seir; Ezau is Edom.”

De communistische connectie

“Edom” betekent letterlijk ROOD, en het is zeker geen toeval dat de belangrijkste theoretici en financiers van het wereldcommunisme Joden waren. Dat zij rood kozen als de kleur van hun Edomitische banier is heel toepasselijk. Deze kleur werd echter al vele eeuwen eerder geassocieerd met de Khazaren, aldus Koestler op blz. 135:

De legenden die de ronde deden onder Westerse Joden in de Middeleeuwen bieden een merkwaardige parallel met de Russische bylinda. Om Poliak nogmaals te citeren: “De populaire Joodse legende herinnert zich geen Khazaars koninkrijk, maar een koninkrijk van de RODE JODEN.

Toen het Khazaarse rijk uiteindelijk werd vernietigd door de Russen uit het noorden, begonnen de Khazaarse Joden zich te verspreiden in wat nu Polen en Duitsland heet, en ook in andere Oost-Europese landen. Zij bleven zich echter vermenigvuldigen en bleven de dichtstbevolkte tak van het wereldjodendom.

De vernietiging van het Khazaarse rijk bracht veel Khazaren in contact met hun mede-Joden van de Sefardim. Samen zetten zij hun antichristelijke activiteiten voort, voornamelijk door hun woekerpraktijken, totdat de christelijke naties van Europa hen uiteindelijk begonnen te verbannen.

Toen zij vertrokken, gingen hun woekerpraktijken met hen mee, en de Europese Renaissance begon. Koestler citeert Cecil Roth, een Joodse historicus, die schreef: “In zekere zin kan men zeggen dat de Joodse donkere eeuwen begonnen met de Renaissance” (p. 178). Zo zegende God de Christelijke naties toen zij Zijn vijanden Edom, Gog en Magog verdreven.

Het tij keerde echter toen deze Khazaar-Joden van Gog en Magog er uiteindelijk in slaagden de Russen omver te werpen in wat bekend werd als de Communistische Revolutie. Dit werd uitgevoerd met de monetaire steun van de Joodse bankiershuizen in West-Europa en Amerika. De opkomst van Togarma, Ashkenaz, Gog, Magog, Meshech (oude naam voor Moskou), Gomer, en Tubal (oude naam voor Tobolsk) zoals geprofeteerd in Ezechiël 38 en 39 is dus niets anders dan de opkomst van de Bolsjewistische Khazar Joden van Oost Europa. De profetie ontvouwt zich voor onze ogen, maar zolang de ware raciale oorsprong van de Joden verborgen blijft voor de christenen, zullen weinigen begrijpen hoe deze in vervulling gaat.

De Sovjet Khazar-Joden van Gog, Magog en Togarma zijn Palestina reeds binnengevallen en hebben het van de Arabieren gestolen, zoals Ezechiël heeft geprofeteerd. De Arabieren, die de oorsprong kennen van de overgrote meerderheid van de Joden die vandaag Palestina binnenkomen, vinden het moeilijk te begrijpen waarom Amerikanen zo’n invasie zouden steunen. De Khazaren waren de traditionele vijanden van de Arabieren tijdens de Middeleeuwen, en dus erkennen zij de ware aard van de invasie.

De Joden die de Sovjetregering beheersen hebben geprobeerd hun historische sporen uit te wissen om te voorkomen dat de Christenen in het Westen hun steun aan het Joodse Zionisme zouden laten vallen. Zij weten dat zonder die steun van de christenen, hun hele onderneming in gevaar zou komen. Zo stelt Arthur Koestler op pagina 93 van zijn boek:

Het is triest om in deze context te melden dat meer dan duizend jaar na de gebeurtenissen waarover we spreken, het Sovjet-regime zijn best heeft gedaan om de herinnering aan de historische rol en de culturele prestaties van de Khazaren uit te wissen.

De Sovjet-Joden hebben ook veel moeite gedaan om het christelijke Westen ervan te overtuigen dat het niet langer door de Joden wordt beheerst en dat de Joden op de een of andere manier de controle over Rusland zijn kwijtgeraakt, nadat zij het in de beginjaren van het land hadden geregeerd. Daarom hebben zij in Moskou Joodse “demonstraties” georganiseerd, waarbij zij de nadruk legden op het thema van de “vertrapte Jood”, opdat de regering “gedwongen” zou worden de Joden toe te staan Rusland te verlaten. Is het echter niet vreemd, dat soortgelijke demonstraties van christenen geen publiciteit krijgen in de door de joden gecontroleerde media? Is het niet vreemd dat christenen NOOIT toestemming krijgen om te vertrekken? Is het niet vreemd dat Joden de enige klasse in Sovjet-Rusland zijn die geprivilegieerd genoeg is om überhaupt te mogen vertrekken?

Voor documentatie met namen, plaatsen, data en foto’s van de Bolsjewistische Joden die Rusland overnamen in de zogenaamde “Russische Revolutie”, zie “Behind Communism,” door Frank Britton.

De strijd om het geboorterecht

Wat is het dan, dat de Joden vandaag de dag voor de christenen willen verbergen? Deze vraag gaat veel dieper dan alleen de Joodse identificatie met Edom. De implicaties van deze identificatie betreffen de geschiedenis van het oude conflict tussen Jakob en Esau over het geboorterecht, of wie het uitverkoren volk van God werkelijk is.

Jakob en Ezau waren tweelingzonen van Izaäk, de zoon van Abraham. In Genesis 25 wordt ons verteld dat deze tweelingzonen al voor hun geboorte met elkaar leken te worstelen (vs.22). Esau werd de eerstgeborene, en dus zou het eerstgeboorterecht aan hem worden doorgegeven. Maar God had Ezau al verworpen voordat ze geboren waren (Rom. 9:11), en dus erfde Jakob uiteindelijk het eerstgeboorterecht.

Esau was erg boos over deze gang van zaken – boos op Jakob en boos op Jakobs God (Jezus Christus). Vanaf dat moment in de geschiedenis tot op de dag van vandaag heeft Ezau altijd gestreden om het verloren geboorterecht terug te krijgen. De kinderen van Esau willen meer dan wat ook beschouwd worden als het “uitverkoren volk”, en als God hen niet kiest en zegent, dan kiezen zij zichzelf.

Openbaring 16-18 vertelt ons over een “grote hoer die op vele wateren zit.” Dit is een beeld van de valse bruid van Christus, die nu probeert zich de heerschappij over de aarde toe te eigenen – het erfdeel dat Jakob ontving als deel van het geboorterecht. Deze “vrouw” berijdt een ROOD beest van het rode communisme. Er wordt gezegd dat zij dronken is van het bloed der heiligen. Het beest heeft 7 koppen, waarvan gezegd wordt dat het 7 bergen zijn, want Moskou is een stad die op 7 heuvels zit. Deze vrouw is die grote stad die regeert over de koningen der aarde.

Deze “stad” is het nagemaakte “Nieuwe Jeruzalem,” dat God aan het einde der tijden zou oprichten om over alle volkeren te heersen. De Edomitische Joden hebben deze valse stad gesticht om de christenen wijs te maken dat zij Gods uitverkoren volk zijn, de bezitters van het geboorterecht van Abraham. En zij hebben dit gedaan door zorgvuldige planning en door zichzelf Judeeërs en hun plannen Zionisme te noemen. Zij zijn erin geslaagd veel steun te verwerven onder de christenen, die zij hebben misleid door hun ware geschiedenis te verbergen.

Zo zien we het enorme belang van het ontdekken van de ware oorsprong van de Joden. Als de christenen hadden geweten dat de Joden van Edom, Gog, Magog en Togarma waren, zouden zij niet zijn misleid om de antichristen en de beesten te steunen, die in het boek Openbaring worden beschreven.

Joods Zionisme geprofeteerd in de Bijbel

Jezus vertelde een gelijkenis in Lukas 19 van “een zekere edelman” die zou vertrekken en dan terugkeren (sprekend over Christus’ hemelvaart in de wolken en dan later weer tevoorschijn komen). Hij gaf zijn dienaren geld met instructies om het te vermeerderen in zijn afwezigheid. Vers 14 vertelt echter over een andere klasse van mensen die niet Zijn dienaren zijn: “Maar Zijn BURGERS haatten Hem en zonden een boodschap achter Hem aan, zeggende: Wij willen niet dat deze man over ons regeert.”

De onderdanen beschrijven dus volmaakt de Joden in de tijd van Christus, want zij waren onderdanen van de overblijfselen van het koninkrijk van Christus op aarde. Bij de terugkeer van de edelman (Christus) gaf hij iedere dienaar wat hij verdiende. Vers 27 zegt echter: “Maar die Mijn vijanden, die niet willen, dat Ik over hen heers, VERBRANDT hen en doodt hen voor Mijn aangezicht.” Met andere woorden, breng ze terug naar Jeruzalem en executeer ze! Het was noodzakelijk dat zij werden teruggebracht naar de plaats waar zij hun misdaad hadden begaan, opdat zij wettig’ en naar behoren konden worden berecht. Wij hebben soortgelijke wetten in Amerika, waar de misdadiger berecht moet worden in het graafschap waar de misdaad gepleegd is. Wij zien dus dat Jezus in feite de terugkeer van de Joden naar Palestina voorspelde – NIET om het koninkrijk te beërven, maar om geoordeeld te worden voor hun weigering om Christus over hen te laten regeren!

In het eerste hoofdstuk van Maleachi onthult de profeet de activiteiten van de Edomieten in de laatste dagen met betrekking tot hun valse zionisme:

1 De last, van het woord des Heren tot Israël door Maleachi.

2 Ik heb u liefgehad, spreekt de Here. Doch gij (Israël) zegt: Waarin hebt Gij ons liefgehad? Was niet Ezau (Edom) Jakobs broeder? spreekt de Here, nochtans heb Ik Jakob liefgehad,

3 en Ik haatte Ezau, en legde zijn bergen en zijn erfenis braak voor de draken der woestijn.

4 Terwijl Edom zegt: Wij zijn verarmd, maar wij zullen wederkeren en de verlaten plaatsen herbouwen; zo zegt de Here der heerscharen: Zij zullen bouwen, maar Ik zal afwerpen; en zij (Israël) zullen hen noemen de grens der goddeloosheid, en het volk tegen hetwelk de Here in eeuwigheid verontwaardigd is.

Wij zien uit deze passage dat God Esau’s berg (natie) en erfenis had verwoest en in plaats daarvan het eerstgeboorterecht aan Jakob had gegeven. Maar Esau kwam in opstand tegen God en zwoer terug te keren naar Palestina en het opnieuw op te bouwen. God’s oordeel is dat Hij de Edomieten zal toestaan om voor een seizoen te herbouwen, maar uiteindelijk zal Hij alles wat zij hebben opgebouwd “omverwerpen”.

Op dat moment, zegt God, zullen die Edomieten bekend staan als “de grens van goddeloosheid” en zullen zij “het volk genoemd worden tegen wie de Here voor altijd verontwaardigd is”. Zij zouden niet langer bekend staan als Gods uitverkoren volk, maar als het vervloekte volk van Edom, zij die absoluut weigeren dat de God van Jakob over hen heerst, zij die de God haten die duizenden jaren geleden het geboorterecht van hun vader Ezau heeft “gestolen”. Zij zullen Jezus Christus nooit vergeven dat Hij hun dat heeft aangedaan, en zij zouden liever sterven dan Hem als hun Koning erkennen. Daarom zei Jezus tegen de Joodse Farizeeërs:

Het Koninkrijk Gods zal van u weggenomen worden en gegeven worden aan een volk dat de vruchten daarvan voortbrengt (Matt. 21:43.)

Voor verdere studie over de identiteit van dat volk dat Gods Koninkrijk zou beërven, lees het boekje en/of bekijk de video “Erfgenamen van de Belofte”.

Een andere profeet uit het Oude Testament die spreekt over Edom in de laatste dagen is Ezechiël. De hoofdstukken 35 en 36 van Ezechiël spreken over het bloedige karakter van de Edomieten (35:5,6), hun afgunst en haat jegens Jakob omdat hij uitverkoren is door God (35:5,11), en hun brandend verlangen om Palestina in bezit te nemen:

Omdat gij (Edom) gezegd hebt: Deze twee volken (Israël en Juda) en deze twee landen zullen van mij zijn, en wij zullen het bezitten; terwijl de Here daar was (35:10):
Zo zegt de Here God: Omdat de vijand (Edom) tegen u (Israël) gezegd heeft: Aha, zelfs de oude hoge plaatsen (centra van Baälsverering) zijn van ons in bezit (36:2):

Zo zegt dan de Here God: Zeker, in het vuur Mijner jaloersheid heb Ik gesproken tegen de overblijfselen der heidenen en tegen geheel Idumea (Edom), die met de vreugde huns harten Mijn land tot hun bezit hebben gesteld, met verachtelijke gezindheid, om het ten prooi te werpen (36:5).

Merk op in 36:2, hierboven geciteerd, dat de motivatie van Edom om Palestina in bezit te nemen NIET is dat zij de God van Israël, Jezus Christus, mogen aanbidden, maar dat zij “de oude hoge plaatsen” mogen bezitten, dat waren de heuvels waarop de “ranken” zich bevonden. Dit zijn de heilige plaatsen van de Edomieten en Kanaänieten, wier nationale godsdienst de Baälsaanbidding was! Alle godsdiensten hebben heilige plaatsen die betekenisvol zijn voor hun respectieve godsdiensten. De Edomieten zijn geen uitzondering. De Edomitische Joden begeren Palestina om de heilige plaatsen van hun Baäl-religie weer in bezit te nemen! Het is duidelijk dat Dr. Bailey Smith gelijk had toen hij zei dat God het gebed van een Jood niet hoort. Het zou godslasterlijk zijn om te leren dat God een onboetvaardige aanbidder van Baäl of een andere valse godsdienst zou verhoren.

Het boek Obadja gaat volledig over dit conflict tussen Jakob en Esau. De verzen 18, 19 en 21 besluiten dit boek met de volgende proclamatie van de Almachtige God:

18 En het huis van Jakob zal tot een vuur zijn, en het huis van Jozef tot een vlam, en het huis van Ezau tot stoppelen, en zij zullen in hen ontbranden en hen verteren; en er zal van het huis van Ezau niet meer overblijven, want de Here heeft het gesproken.

19 En zij van het zuiden (Juda) zullen het gebergte van Ezau in bezit nemen . . .

21 En er zullen redders opstaan op het gebergte Sion om het gebergte Esau te richten; en het koninkrijk zal van de Heer zijn.

Dank God voor deze grote belofte. De kwade plannen van Edom, met hun bondgenoten van Gog, Magog en Togarma, zullen niet slagen. Hun bloedige plan van het Rode Communisme zal uiteindelijk niet zegevieren. Het Messiaanse Tijdperk zal niet worden geregeerd door Esau’s “Messias”, maar door die van Jakob. De grote hoer zal worden ontmaskerd als een bedrieger, en de ware Bruid van Christus zal de plaats krijgen die haar toekomt in het koninkrijk, want God heeft haar uitverkoren.

Aan de lezer: Het is voor iedereen duidelijk dat de Joden Christus en het Christendom haten. De bovenstaande feiten onthullen de ware oorsprong van die haat; namelijk, de Joden van vandaag zijn Edomieten, en hun bondgenoten uit Oost-Europa zijn Gog en Magog! Zij vervullen dus slechts de Bijbelse profetie.